انسان موجودی ضعیف و آسیب پذیر است؛ نیروهای پیش بینی نشده ی زیادی می توانند او را تحت تاثیر خود قرار دهند و مانع رسیدن او به آرزوها و اهدافش گردند. انسان بیمار می شود، چیز هایی را از دست می دهد، آسیب می بیند، برنامه ریزی می کند و بسیاری از اوقات شکست می خورد. زمانی که انسان به مقیاس و بزرگی جهان پیرامونش – از جمله دریاها، کوه ها، وعظمت آسمان و کهکشان – می نگرد، باید به ضعف و ناچیز بودن وجود خودش بیندیشد. در این نقطه از مقایسه است که اگر بشر مغرور نباشد، در برابر عظمت و گستردگی جهان پیرامونش احساس تواضع و خشوع می کند.

وقتی که انسان همه چیز را در اطراف خود می سنجد، متوجه غیبت وجود چیزی خواهد شد. از خود خواهد پرسید: “این زندگی چه معنایی دارد؟ هدف از این زندگانی چیست؟” اینجا و در این نقطه است که ایمان آغاز می شود. او متوجه می شود که باید نیرویی عظیم و اسرارآمیز پشت جهان هستی موجود باشد، نیرویی که هماهنگی و توالی حوادث را کنترل می کند. نیرویی که فراتر از چیزی است که ما در پسِ این جهان خاکی و مادی می بینیم.

نیاز انسان به عبادت

سپس انسان به جایی والا،ارزشمند و فراتر از خود برای عبادت کردن و ایمان آوردن می نگرد. این تمایل به امور روحانی که در وجود شگفت انگیز انسان قرار دارد،  او را منحصر به فرد و نیز مسوولیت پذیر می کند. گفتگوی درونی انسان با  نفس خودش است که او را از حیوانات متمایز می کند. اگر انسان هدایت شده باشد ،خدای حقیقی را خواهد یافت و نیاز معنوی خود را با عبادت خداوند و پیروی از فرامین الهی برطرف خواهد نمود. اساسی ترین مفهوم اسلام در این نکته است که  تسلیم و مطیع خالق یکتا و نگهدارنده کائنات یعنی الله باش.