یکی از سوالات بدیهی که باید از هر انسانی  پرسید این سوال قرآن است که ” پس به کجا می روید؟” (سوره تکویر، آیه 26) سه شرط اساسی برای رسیدن به یک هدف وجود دارد: هدف را بشناسیم؛ ابزار و راه های رسیدن به آن هدف را شناسایی کنیم؛ قطعا به آن هدف می رسیم.

در سال 1966 ترانه ایی نوشتم که در آن به شهری کوچک در مالزی اشاره کرده بودم. شعر در مورد مرد ماهیگیری بود که آنجا ملاقات کرده بودم و ترانه ایی که ماهیگیر به من آموخته بود. عجیب است که زندگی چه چیزهایی در سر راه انسان قرار می دهد. بعد از پنجاه سال ما

وقتی در سال 2006  با ریشی بلند که ظاهری موقربه من می داد و شمع  لرزان صلح بر روی گیتاری که سال ها بود کنار گذاشته بودم، باز هم قدم بر جاده ی خاکی تفریحات و سرگرمی گذاشتم و به دنیای هنر برگشتم، دوران سختی را برای توجیه نمودن این موضوع که چرا تغییر مذهب

در این ساعت های پایانی سال، گذشته در هاله ایی از ابهام فر میرود و من باید با این حقیقتِ سخت دست و پنجه نرم کنم که بسیاری از جوانان اصلا ترانه “دیروز” را از گروه بیتلز نشنیده اند. یکی از نشانه های بد شگون نزدیک شدن پیری ،مانند پلیسی که برای سرعت بیش از

به نام خدا، خداوند عطا کننده ی صلح ایمان، عشق و صلح برای همگان آیا بهتر نبود اگر همگی می توانستیم در صلح و صفا در کنار یکدیگر زندگی کنیم؟ تصور کنید، دیگر کسی دزدی نمی کرد، هیچ کسی مرتکب قتل نمی شد، هیچ کس ناسزا نمی گفت، و مردم همدیگر را دوست داشتند و

ترانه نیم روز (پس از تاریک شدن هوا از شهر دوری کن) پیام مهمی را در خود دارد، به خصوص برای زنان و مردان جوانی که در تاریکی پیچ در پیچ شهر زندگی می کنند. با مروز خاطراتم، که هر کودک در حال رشدی ممکن است آنها را تجربه کند، در کوچه پس کوچه های